Dietrich von Choltitz (Schloss Wiese, Silezië, 9 november 1894 - Baden-Baden, 5 november 1966) was een Duitse luitenant-generaal ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Hij stond bij de Duitse aanval op Nederland in 1940 als Oberstleutnant aan het hoofd van een bataljon dat vanuit Rotterdam-Zuid de Maasbruggen wilde oversteken voorafgaand aan het Bombardement op Rotterdam. In 1944 werd hij door Hitler benoemd tot bevelhebber van Parijs. Bij de opmars van de geallieerden later die maand zou hij diverse bevelen om de stad te vernietigen, in de wind hebben geslagen. Zijn rol als "Redder van Parijs" is echter zeer omstreden.
Carrière[]
In de Eerste Wereldoorlog diende Von Choltitz aan het Westfront, waar hij de rang van luitenant bereikte. De Saksische koning benoemde hem tot Ridder in de exclusieve Militaire Orde van Sint-Hendrik. Na de oorlog bleef hij in dienst van de Reichswehr van de Weimarrepubliek. In 1929 werd hij kapitein der cavalerie. Later werd hij commandant van het 3e bataljon van het Luftlande-Infanterieregiment 16, eerst als majoor, en vanaf 1938 als luitenant-kolonel.
Op 10 mei 1940 landde hij met zijn troepen nabij de Vliegveld Waalhaven ten zuiden van de Maas in Rotterdam. De verdediging van de Maasbruggen bleek sterker dan verwacht, waarna het hoofdcommando besloot tot nog groter geschut. Hij speelde een rol als onderhandelaar voorafgaand aan het bombardement en zou humaan hebben opgetreden na de overgave van de stad door het verhinderen van een massa-executie door opgewonden Duitse soldaten. Hij werd voor zijn bijdrage aan de capitulatie van de stad en het land beloond met de hoge Duitse onderscheiding van het Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes.
In september werd hij bevorderd tot bevelhebber over een regiment en in 1941 tot kolonel. In juni 1942 belegerde hij de Russische stad Sebastopol. Later dat jaar klom hij op tot majoor-generaal en in 1943 tot luitenant-generaal. Een van zijn posten was de 260e Infanterie Divisie en van 6 mei tot 30 augustus 1943 het XLVIII. Panzerkorps. In maart '44 was hij in Italië, en in juni aan het Westfront.
Op 1 augustus werd hij gepromoveerd tot generaal van de infanterie. Op 7 augustus werd hij benoemd tot militair gouverneur van Parijs. In de dagen die volgden, negeerde hij diverse directe bevelen uit Berlijn. [1] Von Choltitz voorkwam grote gevechten in de straten van Parijs door nauw contact te onderhouden met de vijand en het tonen van macht. Hij gaf de stad, zijn leger van 17000 man en zichzelf over aan de leider van het verzet Henri Rol-Tanguy en generaal Philippe Leclerc de Hauteclocque op 25 augustus 1944.
In 1947 werd Von Choltitz vrijgelaten uit geallieerde gevangenschap. Hij werd niet ter verantwoording geroepen in Nuremberg. Hij overleed aan een in de oorlogsjaren opgelopen longemfyseem in 1966 in het ziekenhuis in zijn woonplaats Baden-Baden. Zijn begrafenis aldaar werd bijgewoond door hooggeplaatste Franse militairen. Het naoorlogse Franse hoofdkwartier in West-Duitsland was gevestigd in Baden-Baden.
Film[]
Paris brûle-t-il?, in het Engels Is Paris Burning?, is een boek over de Bevrijding van Parijs van Larry Collins en Dominique Lapierre, verfilmd in een Frans-Amerikaanse coproductie in 1966 door regisseur René Clément naar een screenplay door Gore Vidal en Francis Ford Coppola. De plot volgt een groot aantal ontwikkelingen op gedetailleerde wijze en is moeilijk toegankelijk voor kijkers niet op de hoogte zijn van de historische context, met name de onderlinge strijd binnen het Franse verzet kan vreemd overkomen. De rol van Von Choltitz wordt gespeeld door Gert Fröbe. De titel is de vertaling van de verhitte vraag die Hitler stelde aan stafchef Alfred Jodl, Brennt Paris?. [2]
| Referenties: |
|