De jaartelling Ab Urbe Condita (Latijn: "Vanaf de Stichting van de Stad") of Anno Urbis Conditae (Latijn: "in het Jaar van de Stichting van de Stad"), in beide gevallen afgekort tot AUC, telt de kalenderjaren sinds de stichting van Rome. Deze vond volgens de overlevering plaats in 753 v.Chr.. De moord op Julius Caesar in 44 v.Chr. bijvoorbeeld zou volgens de Romeinse telling plaats hebben gevonden in AUC 710.
Evenals de christelijke jaartelling bestond de Ab Urbe Condita jaartelling in werkelijkheid nog niet in de Romeinse oudheid. De jaartelling Ab Urbe Condita werd pas omstreeks het jaar 400 (na Chr.) door de Iberische historicus Orosius geïntroduceerd (en systematisch gebruikt). Hoewel Dionysius Exiguus, die de christelijke jaartelling in of kort na het jaar 525 introduceerde (omdat hij af wilde van de jaartelling van de christenenvervolger keizer Diocletianus), de Ab Urbe Condita jaartelling waarschijnlijk wel kende (maar nooit gebruikte), schijnt paus Bonifatius IV (omstreeks het jaar 600) de eerste te zijn geweest die het verband tussen deze twee jaartellingen (dus: AD 1 = AUC 754) onderkende. De daadwerkelijke ingebruikname van de christelijke jaartelling als een volwaardig systeem voor het dateren van historische en van actuele gebeurtenissen geschiedde echter pas in de achtste eeuw, door toedoen van de Engelse chronoloog en historicus Beda Venerabilis. Naarmate men meer gebruik ging maken van de Anno Domini jaartelling raakte de Anno Urbis Conditae jaartelling in onbruik.